Thuis tussen de 'Nederlanders' in Australië
Faith opent de deur en ik ben verrast als ze opendoet. Ze praat Engels. Helemaal geen Nederlands. Maar op Facebook kletsten we vrolijk in het Nederlands. Huh, hoe zit dit?, vraag ik snel."My husband comes originally from the Netherlands and we lived near Utrecht for five years. Ik kan het nog een beetje spreken, vertelt ze met een zwaar accent, maar schrijven kan ik beter." Maar haar man wilde terug naar Australië waar ze elkaar hebben leren kennen. Faith vond Nederland fantastisch. Ze besloten toch terug te keren naar Melbourne.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Ik vraag Faith wat ze van Nederlanders vindt. Ze begint te lachen. "Ik was geschokt toen ik op een verjaardag aankwam en jullie allemaal in een cirkel zaten. En de jarige moest alles verzorgen!" Ja, dat kan ik me voorstellen, lach ik terug. "Het viel me ook op dat jullie allemaal Senseo koffieapparaten hadden in de tijd dat we daar woonden. Nederlanders zijn naar mijn mening geneigd om allemaal voor hetzelfde te kiezen." Misschien heeft ze gelijk. In bijna elke Nederlandse woonkamer staat de Kallax Ikea kast. Weet je wel, zo eentje met allemaal van die vakjes waar je lades en boxen in kan schuiven.
Ze vraagt of ik het erg vind om in een éénpersoonsbed te moeten slapen, want hun woning is net gerenoveerd. "Soms slaap ik op een matje op de grond, dus ik ben allang blij met een echt bed", lach ik terug.
In de jaren vijftig leefden veel Italiaanse immigranten in de wijk Brunswick waar Faith met haar gezin al meer dan tien jaar woont. En dat waren niet de beste klussers, grapt Faith me toe. Dus ze hebben veel moeten verbouwen.
Geen land ter wereld telt zo veel Nederlandse immigranten als Australië. Het aantal Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië, bedraagt maar 5% van het totaal aantal inwoners.
In Melbourne vind je zelfs complete Nederlandse communities. Ines, mijn volgende host, vertrok twee jaar geleden uit de Randstad en werd zoals vele andere Nederlanders meiden verliefd op een man én op een het land natuurlijk. Hoewel ze niet viel voor de charmes van een Aussie. De Colombiaanse Manuel werkt hier als architect en ze wonen samen in Elwood. Een prachtige wijk dicht bij het strand.
Ik vraag waarom ze niet in Nederland of Colombia zijn gaan wonen. Ines legt uit: "Als we dat doen, dan is de balans in onze relatie zoek. De één zou dan een groot sociaal netwerk hebben en in zijn moedertaal kunnen spreken. Hier moeten we samen iets opbouwen. Mochten we ooit kinderen dan willen we wel dichter naar Europa toe verhuizen. Mijn ouders zouden het anders niet accepteren, haha."
Nederlanders stonden vroeger bekend als 'the invisible immigrants', omdat we snel onder de locals mengen en de taal spreken. Heel anders dan Italianen of Grieken. Zij hebben hier hun eigen wijken opgezet, zoals in Brunswick waar Faith woont. In de wijken starten ze winkels met hun eigen culinaire producten en komen niet bij Australiërs over de vloer.
Ines mengt zich amper met andere Nederlanders. "Ik kom hier niet om bitterballen te blijven eten. Ik voel steeds minder tot Nederland aangetrokken", vertelt ze me onder het avondeten.
Verrassend genoeg trekken veel immigranten de laatste jaren weg. niet terug naar hun thuisland, maar zoeken naar betere banen met name in Nieuw Zeeland. 's Nachts denk ik na of ik Nederland al begin te missen. Ach, met zoveel Nederlanders om mij heen voelt thuis niet zover weg. De komende maanden blijf ik nog even lekker in het 'beloofde land!'
