Can I Come Over?
Een 'bijzondere trip' voor Marleen in Australië
Zwetend word ik wakker. Jezus, het is bloedheet hier. Ik trek al mijn kleren uit. Het helpt niet. Nee, ik ben niet wakker. Zit ik nog in een droom? Snel open ik een raam, hopend dat de frisse lucht me wakker maakt. De kamer begint voor mijn ogen te draaien. Waar ben ik? Flitsen schieten door mijn hoofd. Ja, ik ben echt naar Australië gegaan. Voor mijn gevoel duurde het uren om naar de huiskamer te komen. Het zullen een paar minuten in het echt zijn geweest. Man, het lijkt wel een beroerte en ik raak in paniek. Alles voelt nep, alsof ik in twee werelden zit.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Ik herinner me steeds niet meer dan drie seconden en val steeds terug in hetzelfde patroon. Ik word helemaal paranoia. Wat the fuck is er aan de hand? Plotseling valt het kwartje als ik het bakje op het aanrecht zie. Die chocolaatjes uit de koelkast. Shit, daar zat vast meer in dan wat hazelnoten. Met moeite weet ik mijn telefoon te vinden, maar mijn vingers doen niet wat ik wil. Af en toe word ik helder en met alle energie die ik nog heb, bel ik mijn host Luke. Half brabbelend probeer ik uit te leggen wat er aan de hand is. Hij begint te lachen. "How much did you eat?" Three stuks, antwoord ik half in het Nederlands, half in het Engels. "Ow shit", antwoord Luke, en googelt: "What to do by an overdose of weed?" Mijn dosis was twaalf keer te zwaar. Citroen schijnt te helpen en ik eet het zure ding zo in één keer op. Al ijsberend loop ik door de kamer en schaam me vanwege mijn domme actie. Als zijn huisgenoot thuiskomt, adviseert zij om valium te nemen zodat ik wat rustiger wordt. We kijken naar een natuurdocumentaire op Discovery Channel. De stem van David Attenborough kalmeert verbazingwekkend.
De volgende dag word ik wakker met een kater. Het is maar goed dat ik geen snoepkont ben en alles had opgegeten. Ik kom zijn huisgenoten tegen en we schieten in de lach. Een mooi verhaal voor je column, wordt er geroepen. Ik beloof het ze te publiceren.
Na mijn drugsavontuur besluit ik door te reizen richting Sydney. En ik kom terecht bij Laura en Jan Willem. Zo'n drie jaar geleden fotografeerde ik de bruiloft van Laura's broer. Jan Willem kreeg hier 1,5 jaar geleden een baan aangeboden voor twee jaar. Ze voelen zich hier thuis in Sydney. De drukte van deze wereldstad jaagt veel mensen weg, maar mijn hosts houden ervan.
Als ik rondkijk in hun appartement staat er alleen het hoognodige. Een bank, een tafel en een tv. Geen schilderijen of andere decoratieve frutseltjes. Als ik wist dat hier twee jaar ergens zou wonen, zou ik (denk ik) meer moeite steken in wat decoratie. Aan de andere kant, thuis is maar een plek. Je ergens thuis voelen heeft meer te maken met de mensen om je heen. Je geliefd voelen.
Laura legt uit: "Door mijn stofallergie heb ik een hekel aan frutseltjes. Ik ben een minimalist en geld geef ik liever uit aan reizen. Ik kan me overal ter wereld thuis voelen en heb al veel in het buitenland gewoond. Jan Willem en ik zijn elkaars tegenpolen. Hij woonde tot zijn 27ste nog bij zijn ouders. We zijn wel bang dat het lang zal duren voordat we onze draai in Nederland weer vinden."
's Nachts denk ik na hoe ik mijn draai moet gaan vinden, àls ik terug kom naar Nederland. Hier in Australie, voel ik me af en toe best verloren en vraag me af waar ik in vredesnaam mee bezig ben. Langzaam leer ik omgaan met mijn 'onzekere bestaan'. Als ik Sydney verlaat weet ik niet waar ik diezelfde avond nog zal gaan slapen. Totdat het avontuur mij bij een fantastische nieuwe host brengt. Ik straal weer van geluk…
