Can I Come Over?
Marleens bezoek aan Australië krijgt een gouden randje
Blieeeppp, blieeppp. Luide, zachte en scherpe tonen hoor ik om me heen. Er ontstaat een grote glimlach op Ben zijn gezicht, mijn nieuwe host van de afgelopen dagen. Hij legt zijn detector neer en knielt op de grond. Hij haalt een klein schepje tevoorschijn en begint te graven.
Ben reageerde een aantal geleden via Facebook toen ik een lift zocht. Eigenlijk was ik op weg naar mijn nieuwe host, maar ik besloot mijn plannen om te gooien toen Ben zijn levensverhaal vertelde.
Ben leeft namelijk in de 'bush'. Al kamperende trekt hij rond, op zoek naar leeggelopen rivieren waar goud is achter gebleven. Ik vraag Ben hoeveel goud hij gemiddeld opgraaft en hij begint te vertellen: "Vorig jaar heb ik een waarde van 55.000 dollar aan goud gevonden. Niet slecht hé? Soms vind ik weken niets en af en toe kom ik met een handjevol thuis. Het is een vak dat voor weinig mensen is weggelegd. Je moet extreem veel geduld en doorzettingsvermogen hebben. Het kan erg demotiverend zijn, maar ik weet dat het altijd goed komt. Twee maanden geleden vloog ik met een vriend, die een helikopter heeft, naar een gebied waar nog nooit iemand had gemijnd. Dat was best even spannend. Ik was helemaal alleen en had geen satelliettelefoon bij me. Maar na een aantal uren verdween de angst en genoot ik van de stilte om mij heen. Tien dagen lang zocht ik naar goud en met succes, want daarna ben ik direct op vakantie gegaan."
Ben is niet altijd goudmijnwerker geweest. Al werkend in loodsen met verfdampen raakte hij vorig jaar ernstig ziek en moest vechten voor zijn leven. Hij besloot zijn leven radicaal om te gooien door te leven in de frisse buitenlucht. Hij wandelt elke dag kilometers met een zeven kilo wegende detector en is fitter dan ooit.
Alles wat hij vindt aan goud, gaat ook deels op aan mooie reizen en het ontmoeten van nieuwe mensen. Een huis met mooie spullen heeft voor Ben geen waarde. Als het de derde dag begint te regenen en we moeten schuilen in een schuurtje, verlang ik toch wel naar een warme douche in een gewoon huis. Ben zegt dat kou hem niet meer beïnvloedt. Ik vind het bijzonder om te zien hoe hij deze levensstijl vast kan houden. Ook al hou ik erg van het vrije leven, het zou niet voor mij weggelegd zijn.
Als we verder zoeken naar goud raak ik een beetje sceptisch. We zijn al even bezig en ik kan me haast niet voorstellen dat je hier in het droge zand goud kunt vinden.
Ben haalt een schepje met zand over de detector heen en ik hoor wederom allerlei piepjes.
Opeens kijkt hij me lachend aan: "You are my lucky girl." We vinden een stukje goud zo groot als een hazelnoot. We spoelen hem af met water en bekijken hem in de glinsterde zon. "I want you to take this home as a gift and a memory for your great company the last few days." Verbluft kijk ik hem aan en raak wederom ontroerd door de vriendelijkheid van de Australiërs.
