Vanaf een bankje
Bij de kern van 't Woold
Bernhard Harfsterkamp
WINTERSWIJK – Hoe lang zal de Oude Bocholtse Baan zijn, althans het deel waar je in Winterswijk over heen kunt fietsen? Na de grens is er immers nog een Duits deel, dat deels befietsbaar is. Een kilometer of acht, negen zal het zijn. De bankjesliefhebber kan er in ieder geval verschillende keren afstappen. De meeste bankjes vallen goed op, maar het picknickbankje waarop ik ben gaan zitten is enigszins verborgen tussen de struiken. Het is een donkerbruine picknickbank gemaakt van flinke boomstammen en planken.
Ik vermoed dat de houtzagerij in 't Woold er een hand in heeft gehad, want die kan ik vanaf deze bank, bankje is niet meer de goede aanduiding, zien liggen. Ik bevind me daar niet alleen langs de Oude Bocholtse Baan, maar ook aan de Gosselinkweg en aan de rand van de kern van het buurtschap 't Woold. Heel lang heeft de weg voor me Rechtse Wooldseweg geheten. Ergens in de jaren negentig zijn veel van die straatnamen in het buitengebied veranderd. De oude namen heb ik nog steeds in mijn hoofd. Dat komt omdat ik in de jaren 80 van alle wegbermen in Winterswijk heb opgeschreven welke planten erin voorkwamen. Ik deed dat omdat ik wilde weten wat er groeide, maar ook omdat de gemeente dankzij mijn gegevens bij de maairoosters rekening kon houden met bijzondere planten en vegetaties.
Die Rechtse Wooldseweg liep toen van de bebouwde kom tot dichtbij de grens, maar had nogal een merkwaardige loop. Je zou verwachten dat die naar de grote steen liep, maar nee, bij de kruising naar de kern van 't Woold ging de weg linksaf. Als je rechtdoor ging heette de weg opeens Nieuwe Wooldseweg. Na de kern ging de Rechtse Wooldseweg weer naar rechts om na het Roerdink te eindigen. Dat deel heet nu Meerdinkweg. Gosselink en Meerdink zijn landgoederen in 't Woold. Eigenlijk vond ik al die oude wegennamen veel leuker. Waarom daarvoor allerlei nieuwe namen moesten komen, weet ik niet. Ik mis nog steeds, om iets te noemen, de Weg om 't Kreijl, waarmee alle zandwegen rondom dat landgoed werden aangeduid.
Dat die Bocholtse Baan er nog steeds als onverharde weg is, bijna voortdurend begeleid door bomen, zodat het voor de fietser zelfs op warme dagen een van de mooiste fietspaden is van Winterswijk, is niet vanzelfsprekend. Onderweg naar de picknickbank sprak ik met een man die al jaren aan de Oude Bocholtse Baan woont. Hij vertelde mij dat de gemeente ooit een plan heeft gehad om de oude spoorbaan te verharden. Daarvoor moesten dan wel alle bomen die in de berm tussen hoofdweg en fietspad groeiden gekapt worden. Goed dat dit nooit is doorgegaan. Tegenwoordig is er bij de gemeente gelukkig de neiging om de onverharde wegen te koesteren, omdat ze het landschap waardevoller maken.
Met oude spoorwegen weet je het overigens maar nooit. Met enige regelmaat heb ik burgemeesters en andere belangrijke mensen horen zeggen dat het goed zou zijn dat er weer een spoorverbinding met Duitsland zou komen. Dan kun je kiezen tussen de Borkense Baan, die een natuurgebied is geworden, en de baan waarbij ik zit. Beide lijkt me onverstandig. Je moet niet altijd het verleden willen herbeleven. Vanaf de bank heb ik naar links een mooi uitzicht op het glooiende landschap van 't Woold. In de verte de bomen die de Limbeek, een van de kleinere beken van Winterswijk, begeleiden. Daarvoor weilanden. Niet alleen hier, maar overal, zijn die alweer gemaaid. Het weer was de laatste tijd te groeizaam. Van de ene op de andere dag worden dan bijna overal de weilanden gekortwiekt. Geen groot drama. Veel planten en dieren kwamen er toch al niet in voor.
