Eenvoud
Omdat ik het terras onder de kastanje en de hazelaars enigszins had vernieuwd had ik enkele vrienden uitgenodigd voor een drankje en een hapje. Mijn gasten zijn van me gewend dat ze fantasierijke hapjes van me krijgen voorgezet. Dit keer had ik echter voor eenvoudig gekozen, want ik was me gaan afvragen waarom ik altijd zo ingewikkeld deed. Waarom is twee of drie ingrediënten niet genoeg, waarom moeten het er altijd tien zijn. Wordt daar de smaak beter van? Soms wel, maar met een eenvoudig hapje is niets mis.
Ik besefte dat toen ik een galiameloen en serranoham kocht om er een verfrissend hapje voor een te warme dag mee te maken. Smakelijk vocht met daarbij iets zoutigs is dan ideaal. Blijven drinken en vergeet het zout niet, zeggen ze altijd. Galiameloen en serranoham is eigenlijk, ook al gaat maar om twee ingrediënten, niet eenvoudig meer. In de jaren 70 bestond dit simpele voorgerecht of verjaardagshapje, uit suikermeloen en de eenvoudigste rauwe ham.
Het leek me een goed idee om het mijn gasten voor te schotelen. Ik was vergeten dat het chique lui waren, die ook nog een beetje blasé waren. Ze wilden het niet eten. Ze werden zelfs boos op me. "Dit hadden we van jou niet verwacht." Dit vonden ze zo gedateerd dat je het met goed fatsoen een gast niet meer voor kunt zetten. Ik begreep het niet, het was toch lekker? De neus ophalen voor het eenvoudige, ik kan er niet goed tegen. Ik werd zelfs boos en begon met een opsomming van de allersimpelste en allersmakelijkste hapjes, die ik de laatste dagen had gegeten.
Ik noemde augurkjes met een plakje boterhamworst er om heen, een blokje kaas met een Amsterdams uitje erop geprikt en uiensoep. Een boterham besmeerd met mayonaise met daarop een plak belegen kaas, die je weer insmeert met mosterd met daarop weer een plak achterham. Een spiesje met tomaat, mozzarella en basilicum, asperges opgerold in ham, stukjes camembert met cervelaat er om heen en gevulde eieren. Aardappelsalade met echte knakworst, roerei met spek en een plakje hausmacher of droge metworst. Mijn gasten maakten het eind van mijn uiteenzetting niet mee. Ze gingen liever tapas eten in het dorp.
Ik denk overigens wel dat er een manier is om voor die snobs al die eenvoudige, ouderwetse hapjes wel populair te maken. De volgende keer noem ik mijn feestje een jaren zeventig-retro-party. Ik laat Geert Krosenbrink hits uit de jaren zeventig draaien en van alle gasten wordt verwacht dat ze in typische kleding uit die tijd komen. Wat droegen we toen? Wijde broeken. T-shirts met bloementjesmotieven, die aan behang deden denken. Naveltruitjes. Broekpakken. Schoenen met plateauzolen. Glitters. Maar misschien is de discokleding ook wel wat. Herinnert u zich nog hoe prachtig John Travolta er in dat witte pak in Saturday night fever uitzag? Maar misschien is dat fraaie jurkje van Olivia Newton-John uit Grease ook wel wat. En anders kunnen we ons ruimschoots laten inspireren door de kleding van de dames en heren van ABBA. Het belangrijkste zijn echter al die eenvoudige hapjes. Die zijn dan voor iedereen wel een hoogtepunt.