Brievenbus
Mijn brievenbus gaat weg. Niet het schokkendste wereldnieuws, maar toch, het is wel míjn brievenbus. Ook niet helemaal waar, dat ding is namelijk niet van mij maar van PostNL. Maar voelt toch ook een beetje als van mij.
Begin april was het in het nieuws: 317 brievenbussen gaan er verdwijnen uit het straatbeeld in Gelderland. De reden is simpel: er wordt steeds minder post gestuurd. Aldus PostNL. En die zullen het wel weten. Met angst en beven heb ik de lijst met brievenbussen die deze slachting niet zouden overleven nagekeken. En kon opgelucht adem halen omdat mijn brievenbusje er niet bij stond. Eigenlijk was ik het nieuws alweer vergeten en maakte ik dankbaar gebruik van mijn brievenbus om kaartjes en brieven te versturen. Tot deze week in het nieuws was dat er nog eens 307 brievenbussen gaan verdwijnen in Gelderland. Wederom met trillende handjes bekeek ik de lijst. En ja hoor daar stond-ie bij. Tadamasingel Zutphen. De tranen sprongen in mijn ogen.
Ik ben gewoon gehecht aan deze brievenbus tegenover Droge Nap. Veel, heel veel kaartjes, brieven en pakketjes heb ik de hele wereld over gestuurd middels deze brievenbus. Heel vaak ben ik nog net voor 17.00 uur naar deze brievenbus gerend om mijn post erin te deponeren voordat deze geleegd zou worden zodat de post de volgende dag nog bezorgd zou worden. Heel vaak ben ik omgefietst, eerder opgestaan, omgereden om bij deze brievenbus te komen. In zon en kou, regen en wind, de brievenbus stond altijd mooi oranje klaar om alle post te ontvangen.
Aan mij heeft het niet gelegen dat deze brievenbus weg moet, ik stuur best veel echte post. Vind ik leuk. 'Vind-ik-leuk' met een duimpje omhoog op een Facebook-post vind ik ook leuk. Maar echte post is leuker. Met zorg heb ik alle verstuurde kaartjes uitgezocht. Of het nou was om te trouwen of rouwen, verjaardagen of zomaar. Ik wist dat als ik ze in 'mijn' brievenbus achterliet onder het toeziend oog van Droge Nap, dat de post goed over zou komen. Ik krijg ook veel post, maar ja, da's helaas verstuurd vanaf andere brievenbussen.
Nu moet ik op zoek naar een andere brievenbus, het voelt als vreemdgaan. En een ander vinden valt nog niet mee ben ik inmiddels achter. Want mijn brievenbusje is niet de enige die naar de oud ijzerboer moet. Ik heb nog wel overwogen om een actiegroep te beginnen en te gaan demonstreren. In hongerstaking te gaan of om mijzelf vast te ketenen aan de brievenbus zodat deze niet weggehaald kan worden. Maar nee, toch maar niet. Ik stuur wel een kaartje naar PostNL waarin ik vraag om genade voor mijn brievenbusje. Want ik kan m'n brievenbusje niet missen.