Er is niks op

Ik heb het echt allemaal geprobeerd; van zangwedstrijd tot stoffige quiz, van nieuwsbulletin tot verdiepende achtergrondjournalistiek. Ik zag een sullige presentator met zijn nieuwe vriendin in het gras over monogamie keuvelen, honderd quasi en minder quasi bekende juryleden elke achtergrondzanger fêteren die op de voorgrond trad. Aanschouwde mensen die emigreerden omdat er in Nederland zoveel regeltjes zijn en leefde mee met wie elkaar na lange tijd weer in de armen sloot. Keek toneelimprovisaties van eigen bodem en dook in series met vreemde talen, zodat ik tussendoor geen drinken kon halen. Of althans, niet zonder het risico iets cruciaals te missen.

Ben in cliffhangers van soaps gedoken en heb samen met familieleden daders gewroken. Zei 'het spijt me' en opende de deur voor komedies met een lachband. Keek lokaal en internationaal, van thuis-amateur tot briesende chef-kok. Geen cent te makken en steenrijk, straatarm. Met niets je woonkamer opnieuw inrichten en proberen jouw stijl met die van je levensgezel te mixen. Real-life, ook geprobeerd, maar volgens mij alsnog en altijd geënsceneerd.

Ik overweeg zelfs om deze week een Europees zangspektakel te aanschouwen, waaraan trouwens ook niet-Europese landen meedoen. En oh ja, waarin ook meestal het spektakel niet om de zang draait. Verbouwingen, heb ik ook gedaan. In competitievorm of puur ter leedvermaak. Of blind een ander je budget laten beheren, zodat je waarschijnlijk het uit handen geven van je spaargeld voorgoed zult afleren. Datende Engelsen in een restaurant of op een resort, met het zweet op het voorhoofd en de rucola tussen de tanden.

Films natuurlijk, en dan in elke commercialbreak even plassen of iets lekkers pakken. Uit verveling en/of ter vermaak. Zendtijd voor politieke partijen, publieke entertainers die commercieel gingen. Presentatoren die afscheid namen en werden toe gerapt door ongeveer getalenteerd nageslacht. Ik heb het echt gepoogd. Al zappend tussen de krochten van wat aangeboden werd, in een wanhopige zoektocht naar hoofd legen en de boel de boel laten. Benen op de bank, wereld aan de voeten.

Oké, misschien heb ik er niet alles aan gedaan.. Toegegeven; ik kan het niet aan mensen op een tropisch eiland te zien in verleiding ondergedompeld, maar los van degene die ze dat eigenlijk zou moeten bieden. Niet omdat ik heilig ben of nooit platvloers, maar het is gewoon mijn guilty pleasure niet. Misschien is het de vocabulaire, of het gebrek eraan, of misschien zijn het de strakke lijven en de overdaad aan tatoeages. Maar verder heb ik echt goed gezocht, met het mes op tafel en undercover, echt waar; het toestel gaf me geen gehoor, zelfs niet tussen de beste zangers en zoektochten naar bruidsjurken door. En dat terwijl ik zo graag zou mee bulderen, toejuichen en snikken van ingeleefd meewarig.

Er is gewoon niks op televisie. Misschien komt het omdat het nu eigenlijk lente moet zijn, en ik dus buiten. Maar binnen lijk ik niet op vertier te stuiten. Heb ik het niet gevolgd of kan ik het niet volgen. En terwijl ik niet langer hopeloos zoek, grijp ik dus maar naast mijn hoofdkussen naar een boek.